He saw her early at dawnWalking barefoot, wearing grey gownOffered her help, or maybe a home“I’m the second cousin” she said“For your own sake, please be gone” At the bar on a stoolWith a drink in her handHypnotized him with her looksThe red lipstick made him a foolThe Cousin she was, second of them all A night from the thousand nightsBottles of wine, love to the spineHeld her so close, she felt his heart pound“The second cousin of god” he said“that’s who you are, that’s who I found” I’ve seen him one timeAll alone, with no charmMarooned in his body, his life at its primeChewing on his soul, or what’s…
-
-
մէկ
հազար մարդ եմ ուզում հիմահազար ու մէկն ես կը լինեմհազար լուսնոտ գիշեր նրանցհազար ու մէկն մերը լինիհազար տեսակ տակառ գինուհազար ուրախ երգ թող հնչիհազար տարբեր պար կը պարեմհազար անգամ արցունք սիրո ես կը լացեմբայց մէկ անգամ.. հազար ու մէկն.. քո հետ լինի…
-
Թռչիր, ճախրիր
թռչիր, ճախրիր անցիր գագաթը վեհ սարի գտիր կշեռքն արդարութեան ու ետ դարձիր չուիր մինչեւ աստղը լուսոյ մի բուռ լոյս բեր դու բարութեան ու ետ դարձիր թռչիր, ճախրիր, հասիր անծիր տիեզերքին գտիր ակունքն իմաստութեան ու ետ դարձիր մի քիչ խինդ բեր, մի քիչ հաւատ ազատութեան, սիրոյ յոյս բեր, ու ետ դարձիր
-
Վազք
Անվերջ այս ճամբուն վրայՃամբորդներ ենք ակամայ.Այս լուռ երթին բազմամեայ,Մասնակիցներ մոլեռանդ: Անտեղեակ ենք մենք աւաղ,Թէ ինչ դաւեր կը հիւսուինՄութին մէջը գիշերուայ՝Շուքին տակը մեր երթին: Մասնակցելով այս վազքին՝Մեքենական մեր կեանքով,Կերտողներ մենք կը դառնանքԱյդ սպանիչ խաբկանքին…
-
adelita
Tarrega երկու զոյգ աչք, երկու զոյգ շուրթ, րոպէ մը լուռ: երկու հատ սիրտ,կեանք մը անգութ,սէր մը անհուր: խամրա՜ծ, պաղա՜ծ.դեռ չ’սկսած: մեղքո՞վ էր ինք, որ մոխրոտ էր հոգին արդէն: անխի՞ղճ էր ան,որ անփորձ էր սիրտը մաքուր: յանցաւորը միւսն է, որ կար, եւ այն միւսը, որ դեր չ’եղած՝եղաւ անցած:
-
Փոքրամասնութիւն՝ Մահուան Դատապարտուած
Այո աւաղ ես փոքրամասնութիւն եմ Մերժեցի դասուիլ շարքերու մէջ, Նմանիս չի տրուիր դասուելու պատիւը: Արենի Տիգրանեան Աշխարհը խեղդուելու եզրին է «Մեծամասնութիւններու» պատերազմին պատճառած համատարած ճահիճին մէջ: Միլիոնաւոր մարդիկ ամէն օր լուսաբացը կը դիմաւորէն յաջորդը չտեսնելու վախով, երբեմն նոյնիսկ յոյսով ու բաղձանքով: Սով, պատերազմ, հիվանդութիւն ահա այդ հսկայական «մարդաղացի» եռոտանին, որուն վրայ հիմնուած է մեքենան, իսկ շարժիչը ագահութիւնն է: Իսկական փոքրամասնութիւններուն ագահութիւնը, որ կախարդական սրինգներու հնչիւններով իրենց ենթարկած են միլիոնաւոր մարդկանց ուշադրութիւնը, եւ դառցած կեղծ «մեծամասնութիւններ»: Ինչքան կը խտանան ամբոխներու շարքերը, այնքան կը չքանայ ամօթը եւ ի յայտ կու գան ամբողջ փողերախումբերու կազմերը, ռազմական քայլերգերով: Քայլերգերով կ’ուղորդեն ամբոխներու քայլերթերը, ընդդէմ միմեանց: Եւ ահա բախման պահին է որ կը լսենք իսկական սրինգի…
-
Պատուհան
հերոսներ եւ աստուածներ երգեցե’ք Պատուհանէն այն կողմ՝ կարմիր աշտարակ, մշուշոտ երկինքՄշուշէն այն կողմ՝ անծիր տիեզերք, աստղեր, աստուածներՆստած կը մղեն մարտն հանապազորդ, մեծ խաղը կեանքիՆիրհողներն երկրի կը լսեն իրենց, որպէս սոսկ երազ,Ու վառ աստղերուն երանի կու տան, որ գահ են անոնք՝ վկաներ փառքի Պատուհանէն այս կողմ՝ մութ սենեակ, պատեր, միայնակ մութ սիրտՄութ սիրտէն այս կողմ՝ մոխրոտած հոգի, եւ անսահման միտքՊարկած կը ջարթէ վախերն աշխարհի, մեծ խաղը մահուանԿը գրէ վաղուայ երազը կեանքիՈղջերը երկնի կը նային ներքեւ, որպէս մի խենթի,Ու նիրհողներուն երանի կու տան, որ կ’ապրին անոնք՝ օրերը փառքի http://youtu.be/Vosg2TeInAA
-
Կէս…
հեռացել եմ, մոռացել եմ, կիսաերգը, կիսալաց կարոտի ծիածանները երկնքում չեն հորինված Շ. Պետրոսյան Կիսախմած, կիսատխուր՝Շնչում էր նա կիսալքուած: Կիսաարթուն, կիսագինով՝Պարում էր նա կիսայուզուած: Կիսահոգնած, կիսալուռ՝Սիրում էր նա կիսամեռած… http://youtu.be/ggHbZfWQUUQ
-
Countdown
Յարնել է նորից նրա սրտի մէջԹախիծն ու վիշտը անցած օրերիՄտքում ու սրտում կռիւ է ու վէճԱծխացած հոգին դադար չի տալիսՍիրում է նա դեռ, պաշտում է ՆրանԻնչպէս չի սիրել երբեք ոչ ոքիԿարօտում է նա Նրա աչքերըՄօր ձեռքերն այսքան չի կարօտել նաԲայց ուշ է արդէն չկայ էլ հնարՉկայ ժամանակ ճարեր փնտրելուՉկայ ժամանակ հրաժեշտի անգամԱծխացած հոգին կանչում է մարմնինԻսկ մարմինն հիւանդ աւարտ է տենչումՉկայ ժամանակ, ածուխ է հոգին..Իսկ առանց հոգու հիւանդ մարմինը չի կարող ապրել http://youtu.be/B2UlwFRSOD4
-
Boarding Gate
Տարուայ վերջն է, վերջին մի քանի օրերը շատ տարօրինակ էին՝ այնպիսի զգացում էր կարծես նստած ըլլայի օդակայանի մը սպասասրահին մէջ, ապրանքս արդէն յանձնած, անընդհատ սպասումի մէջ այդ վերջին «տինկ-տօնկ»-ին, որուն կը յաջորդէ «վերջին կանչ»-ը, շտապեցնելով ուղեւորներուն, որ առաջանան դէպի օդանաւը տանող դարպասին՝ օդանաւը մէկն է, թռիչք թիւ «ՄԹ2012-Տ»-ն իրականացնող «Երկիր Մոլորակ»-ը: Զանգը հնչեց, շուրջս բոլորը խուճապի մատնուեցան, ոչ ոք կ’ուզէ ուշանալ, ոչ ոք կ’ուզէ ետ մնալ թռիչքէն, իսկ ես դեռ չեմ ուզեր տեղէս շարժիլ, անսովոր զգացում մը, չեմ գիտեր՝ արդէն սկսած եմ կարօտնալ այն ամենը, ինչը ետիս թողած կ’առաջանամ, թէ վախցած եմ այն ամէնէն ինչը ինծի կ’սպասէ թռիչքին միւս ծայրը: Ասեղով սրսկուելէն վախցած մանուկի մը պէս նստած եմ, եւ համարեայ…